Als een crisis een cadeau wordt: over ontmoeten, schenken en verdiepen

Als ik terugkijk op mijn gesprek met Elise, zie ik drie duidelijke bewegingen die iets zeggen over persoonlijke transformatie.  

Eerst is er de kanteling van altijd onderweg zijn naar echt wortelen en je verbinden met één plaats en met mensen. Vervolgens de beweging van “mijn talent voor mij” naar “mijn talent in dienst van anderen”, met De Maestro’s als heel concreet voorbeeld.

En ten slotte de shift om crisis niet alleen als breuklijn te zien, maar als een soort cadeau: een uitnodiging tot weerbaarheid, mildheid en verdieping in wie je bent en hoe je in de wereld wil staan.

1. Van onderweg zijn naar wortelen: de kanteling naar hechting en verbondenheid

Wat me het hardst trof, is hoe Elise beschrijft dat COVID en Brexit haar - bijna tegen haar zin -terug naar Antwerpen hebben gebracht. Wat eerst voelde als verlies (“mijn leven is in New York”) werd een kantelpunt richting hechting, vertraging en echte verbondenheid.

Ze zegt:

“...dat ik mij eigenlijk voor de eerste keer in mijn leven kon hechten. Omdat die langdurigheid heel belangrijk is voor hechting, voor vriendschappen, voor werkrelaties ook. En alles was opeens, omdat je niet mocht reizen, op één plek.”

En later, over die terugkeer naar België:

“Eigenlijk een soort van gedwongen zijn om naar België terug te verhuizen. Dat was het laatste wat ik wilde… Ik had echt het gevoel dat ik iets moest opgeven en het mooie is dan dat je leert dat het leven u brengt naar een plek die u dan eigenlijk nog veel meer geeft.”

Dat is voor mij een heel duidelijk kantelpunt:
van een leven vol beweging, reizen en internationale producties
naar een leven waar plaats is voor blijven, wortelen, verdiepen.

En precies daar, in dat blijven, ontstaan nieuwe vormen van betekenis.
Niet meer enkel “mijn carrière”, maar ook: mijn omgeving, mijn stad, mijn relaties.

Reflectievragen voor jou:

• Waar in je leven ben jij lang “onderweg” geweest - fysiek, professioneel of innerlijk -zonder echt te wortelen?

• Is er een moment (of een crisis) geweest dat jou bijna gedwongen heeft om te vertragen of stil te vallen? Wat heeft dat je eigenlijk gegeven?

• Als je eerlijk kijkt naar vandaag: waar zou jij wat meer langdurigheid en hechting willen toelaten - en wat houdt je nog tegen?

2. Van “ik als talent” naar “ik in dienst van anderen”: de kanteling naar betekenis en verantwoordelijkheid

Een tweede grote lijn in het gesprek is hoe Elise haar talent en carrière niet langer alleen als iets van haarzelf ziet, maar als iets dat ze wil inzetten voor jongeren die minder kansen krijgen.

Ze beschrijft haar woede over ongelijkheid:

“Het feit dat de wereld niet eerlijk is en dat mensen minder kansen hebben, daar word ik woedend van. Ik vind het gewoon niet kunnen. En zeker niet als het jonge mensen zijn die zich echt helemaal kunnen ontwikkelen.”

En dan komt de beweging: van verontwaardiging naar actie.

“Toen heb ik een stichting opgericht voor talent en potentiële ontwikkeling voor jongeren uit kwetsbare omstandigheden. Die stichting heet The Maestros.”

Wat die stichting doet, raakt mooi aan persoonlijke transformatie:

“Binnen De Maestros leren wij aan die kwetsbare jongeren basis muzikale skills… en teksten schrijven… En uiteindelijk worden dat songs. Die hun verhalen worden liederen die dan door iedereen gezongen worden. En dat werkt enorm versterkend en heel louterend.”

En nog iets belangrijks: Elise ziet dat iedereen daarin een rol kan spelen, ook klein:

“Je kan je eigen omgeving beter maken. Je kan bijvoorbeeld beslissen om één ochtend per maand mensen te helpen… Al is het je buurman die niet goed Nederlands kan… Ik weet dat dat in twee richtingen werkt… je gaat daar gelukkiger van worden.”

Dat is voor mij een tweede kantelpunt:
van talent als persoonlijke glorie
naar talent als bron van verbinding, kansen en verhaal voor anderen.

Reflectievragen voor jou:

• Welke talenten of ervaringen draag jij mee die nu vooral “van jou” zijn, maar misschien ook voor anderen zouden kunnen zijn?

• Waar word jij (zoals Elise) een beetje “woedend” van in de wereld - en wat zou een eerste, haalbare kleine stap zijn om daar iets aan te doen in je directe omgeving?

• Als jouw leven een “stichting” of een project zou zijn: voor wie zou het er dan in de eerste plaats zijn?

3. Crisis als cadeau: de kanteling naar weerbaarheid, mildheid en verdieping

Doorheen het gesprek komt Elise telkens terug op crisis, midlife-vragen en ontwikkeling. Niet op een dramatische manier, maar als iets dat dieper maakt.

Ze zegt:

“Voor sommige mensen komt zo’n moment als ze twintig zijn, voor sommige mensen als ze vijfenvijftig zijn. Het is heel fijn als het vroeg komt, want dan heb je nog heel veel tijd om je te ontwikkelen… En ik denk wel dat de zin van het leven ergens is om je zoveel mogelijk te ontwikkelen.”

En over crisis:

“Ik denk wel dat het gevoel van crisis, het is heel mooi als je dat kan omarmen. En dat heeft te maken met weerbaarheid… Weerbaarheid is eigenlijk wanneer je positieve en negatieve ervaringen allemaal kan omarmen als positieve en deel van een leerproces.”

Ze koppelt dat ook aan zachter worden:

“Mijn negatieve ervaringen… verdriet… maken je zachter naar andere mensen toe en empathischer.”

En dan komt ze met iets heel concreets: de “geluksdriehoek”:

“De gelukte driehoek is ten eerste goed omringd zijn… verbondenheid.
Ten tweede jezelf kunnen zijn… je gevoel van eigenwaarde.
En ten derde moet je je goed voelen en dat heeft alles te maken met weerbaarheid.
Maar als je die drie dingen hebt, dan ga je je eigenlijk best wel gelukkig voelen in het leven.”

Voor mij is dat de derde transitie:
van controle willen hebben over de toekomst
naar leven vanuit essentie, ontwikkeling en mildheid met jezelf.

“De toekomst… je kan dat niet controleren. Maar je kan zo goed mogelijk proberen te leven naar je eigen gevoel en je eigen essentie… en dan heb je een goed leven volgens mij.”

Reflectievragen voor jou:

• Als je naar de laatste jaren kijkt: welke crisis of moeilijk moment zie je, als je heel eerlijk bent, nu ook een beetje als “cadeau”?

• In die geluksdriehoek - verbondenheid, jezelf kunnen zijn, weerbaarheid - waar ben jij het sterkst, en waar voelt het kwetsbaar?

• Waar zou jij wat zachter willen worden voor jezelf, in plaats van alles “op een rijtje” te moeten hebben?

Ik merk terwijl ik dit schrijf dat het gesprek met Elise niet alleen over háár kantelpunten gaat, maar ook over de onze. Over hoe wij omgaan met gedwongen wendingen, met ons talent, met onrecht, met ouder worden, met dromen.

Misschien is dat nog het mooiste:
dat alles wat we meemaken, hoe wild of pijnlijk ook, ooit kan samenvallen in een nieuw hoofdstuk waarin het allemaal ergens toe heeft gediend.

Dat beeld neem ik mee.
En ik ben benieuwd: welk kantelpunt klopt nu het luidst aan bij jou?