Gewonigheid als Kompas

Een nieuw gesprek met Dirk De Wachter over wat blijft, wat breekt en wat groeit.

Wat mij het diepst raakte in mijn gesprek, is hoe Dirk De Wachter beschrijft dat zijn midlife geen keuze was, maar een inval, een plots donker bos zoals Dante het schreef. Het kantelpunt dat niemand plant, maar dat je leven herschikt tot op de millimeter.

Dirk citeerde de iconische opening uit Inferno, Canto I - het moment dat Dante zichzelf verloren terugvindt “in het donkere woud”.

Nel mezzo del cammin di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura,
ché la diritta via era smarrita.

Vrije Nederlandse vertaling:

Halverwege mijn levensweg
stond ik plots in een donker woud.
De rechte weg kwijt.

Dirk De Wachter was 39, bezig aan een druk, rijk gevuld leven, en plots trok een TIA beroerte de stekker uit zijn vanzelfsprekendheid.

“Ik had een ernstige, gelukkig kortdurende TIA… half verlamd, niet meer kunnen spreken… dat was heel existentieel door mekaar schuddend. Ga ik dood of niet?”

“Daarna gaf ik op mijn 40ste een groot feest… om te vieren dat ik nog leefde en dat ik aan de tweede helft kon beginnen.”

Wat mij hierin treft, is hoe hij zijn kantelpunt ritueel heeft gemaakt - niet als drama, maar als markering, een symbolische grenssteen: hier begint iets nieuws. Alsof je het leven opnieuw in de hand neemt, niet door controle, maar door dankbaarheid.

Zijn feest was geen vlucht, maar een bevestiging: ik ben er nog.

Reflectievragen voor je luisteraar:

• Waar werd jij ooit bruusk stilgezet, en wat heeft dat in gang gezet?

• Welke uitnodiging tot dankbaarheid lag verscholen in dat moeilijke moment?

Thuiskomen als levenslange beweging — terugkeren naar jezelf, naar je mensen, naar je verhaal

Een tweede thema dat sterk naar voren komt, is thuiskomen - niet alleen fysiek, maar ook innerlijk. Dirk spreekt erover met een zachtheid die bijna tastbaar wordt. In zijn woorden zit het beeld van een mens die tegelijk graag onderweg is en graag landt.

“Ik kom heel graag thuis… mijn vrouw, mijn kinderen, mijn boeken, mijn muziek… mijn herinneringen.”

“Het is een meanderende beweging van weg en terug, weg en terug. Dat is het leven.”

“Ouder worden geeft meer reflectie… het verleden krijgt een laagje gouden sneeuw.”

Thuiskomen is hier geen eindpunt, maar een pulserende beweging:
je gaat de wereld in, je verzamelt indrukken, ervaringen, wonden misschien — en je keert terug naar dat stukje grond in jezelf waar je wortels liggen.

Het ontroert me hoe intens hij het heeft over herinneringen, over de doden die nog aanwezig zijn. Het lijkt alsof thuiskomen ook betekent: ik draag mijn mensen met me mee.

Reflectievragen:

• Waar of bij wie voel jij je écht thuis?

• Wanneer heb je voor het laatst de zachte beweging van “weg en terug” bewust beleefd?

• Welke mensen waren er voor jou op een kantelpunt?

Vrijheid als verbondenheid… de transitie van “mijn goesting” naar “jouw ruimte”

 Het derde grote thema is de manier waarop hij vrijheid herdefinieert. Niet als “ik eerst”, maar als: hoe kan ik jouw vrijheid vergroten?

Dat is een radicale verschuiving. Een echte transitie van ego naar alter.

“Vrijheid is hoe ik de vrijheid van de ander zoveel mogelijk kan bevorderen.”

“De oplossingen die mensen zoeken in midlife — ik trek mij terug, ik ga alleen reizen — die gaan vaak niet over de ander.”

“Altijd gaat het om: hoe kan ik mij verhouden tot de medemens? Hoe kan ik zinvol zijn voor de mens in nood?”

Vrijheid, zegt Dirk De Wachter, is niet ontsnappen. Vrijheid is nabijheid. Niet isolatie, maar relatie. Het is voor hem een levensethiek: dat de mens betekenis vindt door een ander mens goed te doen.

Reflectievragen:

• Wanneer voelde jij je het meest vrij in de afgelopen jaren — en wie was daarbij aanwezig?

• Wat in jouw leven zou veranderen als vrijheid niet “mijn ruimte” is, maar “onze ruimte”?

Slot: Het stille geluk van het gewone

Ik vind het mooi hoe hij - ondanks ziekte, verlies, ouder worden - telkens terugkomt bij iets eenvoudigs, bijna nederigs: een wandeling met zijn vrouw, een terrasje, een gesprek, een kleinkind.

“Ik ben een grote voorstander van gewonigheid… het gewone leven biedt genoeg stof om geïnspireerd te zijn.”

“Van met mijn vrouw een wandelingetje maken… het is het schoonste wat er bestaat.”

Misschien is dat zijn grootste boodschap in deze Kantelpunten-podcast: gewoon het besef dat het leven, precies zoals het nu is, genoeg schoonheid in zich draagt.